Juf Laurence

Spanning is wie je denkt te moeten zijn,  ontspanning is wie je bent! Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren... Ik las in " The development of worry throughout childhood , British Journal of Health Psychology"  dat een team van Brits-Ierse wetenschappers de moeders  ondervroeg   van meer dan 2000 kinderen toen ze 7, 10 en 13 jaar oud waren.  Dit waren hun bevindingen: Over school en huiswerk wordt het meest gepiekerd 10-jarigen zijn de grootste piekeraars en hebben hun gepieker het minst in de hand Tieners die vroeg puberen, lijden het meest onder hun piekergedachten Vanaf hun 10 jaar piekeren meisjes meer dan jongens, ze lijden daar ook meer onder dan jongens. Zoals ik in een andere post reeds vertelde vind ik het enorm belangrijk om tussendoortjes in te bouwen die de kinderen de mogelijkheid geven om zich te ontspannen. Aan de hand van mijn verhaaltje probeer ik mijn leerlingen zich door middel van simpele yoga oefeningen  te laten ontspannen. Ik raad hen

Even in de spiegel kijken en reflecteren.  Ik stond vanmorgen voor de spiegel en keek naar mezelf. Plots besefte ik dat ik binnen elke maanden afgestudeerd zal zijn.  Dat ik niet meer de stagiaire in een klas zal zijn maar eindelijk een échte juf en dat gaf me toch een beetje stress: ga ik het allemaal wel kunnen? Kom ik terecht in een tof, dynamisch team waar ik me goed zal voelen? De vragen en twijfels raasden door mijn hoofd. Toen dacht ik terug aan de woorden van mijn ankerdocent: "Zet je over je onzekerheid heen, want je kan het gewoon!" Om eerlijk te zijn, ik had nooit gedacht dat mijn onzekerheid voor anderen zichtbaar was. Ik dacht dat zo goed te kunnen verstoppen maar ik bleek geen geheimen te hebben voor haar😄. Vanaf het moment dat de onzekerheid werd benoemd, kon ik hiermee aan de slag en heb ik dit kunnen loslaten. Zo zie je maar... Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen, voordat je het kunt zijn! Voor mij was dit moment voor de spiegel een aanzet to

Is het voor jou ook niet altijd gemakkelijk om los te laten? Ik merk de laatste tijd aan mezelf dat mijn gedachten soms wat door irritatie (en zelfs wat boosheid) worden gestuurd. En dat is volgens mij niet onterecht. Heel mijn leven werd plotsklaps overhoop gegooid. Door de Corona lockdown  voel me net een octopus. Met mijn figuurlijke acht armen probeer ik het huishouden draaiende te houden en mijn kinderen zinvol e n creatief  te begeleiden.  Daarenboven blijf ik graag op schema met mijn studieprogramma en ook dat bezorgt me de nodige stress. Vooral omdat ik meestal pas echt kan studeren wanneer mijn kroost in bed ligt.   Wat doe je met die zorgelijke gedachten en lastige gevoelens? Hoe pas je je aan de snel veranderende omstandigheden aan? Hoe blijf je goed voor jezelf zorgen in deze stressvolle periode? Want h oogstwaarschijnlijk zullen deze gevoelens ook sommige beslissingen leiden. Kijk maar naar het hamstergedrag dat tentoongespreid werd in het begin van de lockdown. Daa

"Het is de hoogste kunst van de leraar om vreugde te creëren in creatieve expressie en kennis"  Albert Einstein  Na een hele brok leerstof te hebben verwerkt is het fijn dat deze op een toffe manier wordt afgerond. Leerlingen hebben best veel energie en tijd gestoken in de nieuwe leerstof en uit ervaring heb ik gemerkt dat de kennis na enige tijd wel eens durft te vervagen.  Ik vertel je op welke fijne manier je een lessenreeks kan afronden en de vruchten ervan in de toekomst nog kan plukken. Alles in één: auteur, boekbinder én ontwerper Hoe handig zou het zijn dat bepaalde leerinhouden in kleine boekjes gevisualiseerd zijn? En die daarbovenop nog eens zelfgemaakt zijn door de leerlingen? Ja, je hebt het goed gehoord: ze maken zélf hun boekjes en kiezen zélf wat erin komt te staan over de leerstof.  De leerlingen zijn zelf auteur. Zij bepalen de inhoud van hun eigen boekje van 8 pagina's (voorblad mee inbegrepen). Ze kiezen zelf wat ze erin zetten en dat is alles

Mijn verhaal (in het kort) 😊  De meeste dromen zijn bedrog... maar deze niet!  Van jongs af aan droomde ik ervan om juf te worden. Ik herinner me nog steeds juf Nadine van het tweede leerjaar. Ik keek enorm naar haar op, ze was mijn grote voorbeeld. Zij zorgde voor het kleine vonkje dat later zou uitgroeien tot mijn passie en dat is lesgeven.  Vanaf die tijd speelde ik steeds "schooltje" met mijn nichtjes en zusjes en je hoeft je niet af te vragen wie telkens de juf was.  Ik gaf les over de planeten en de maaltafels. Het schoonschrift moest ingeoefend worden... , ik was niet te stuiten. De dag dat mijn jongere zus naar het eerste leerjaar ging heb ik haar, of ze het nu wilde of niet, elke dag met haar huiswerk geholpen. Ze moest en zou oefenen! Let it go!  Opgroeien betekent ook een beetje loslaten... Jeugddromen vervaagden en op mijn achttiende studeerde ik af aan het Sint-Lievenscollege te Antwerpen. Ik vertrok op een lange buitenlandse reis en dacht helemaal

Be a pineapple: stand tall, wear a crown. And be sweet on the inside.   Fijn je dat je mijn blog bezoekt.  Ben je benieuwd naar het gezicht achter deze blog? Ik vertel je meer over mezelf in deze post. I am not what happened to me, I am what I choose te become Mijn naam kan je wel raden: ik ben Laurence. Mijn familie en vrienden noemen me ook wel Laurie. Ik ben 29 jaar en word op 1 mei 30! Ik kan het zelf nauwelijks geloven. Ik heb 4 kinderen. Mijn oudste zoon Tamiz is bijna tien jaar. Na hem volgen er nog drie kleine meiden: Maysoon wordt er zes, als vierjarige   volgt   Tasniem  en ons jongste lievelingetje  Manar sluit met haar twee jaar het rijtje af.  Ja, ik hoor je al denken " Wow, zo jong en al zoveel kinderen."  D at klopt en daar ben ik ontzettend trots op! Het is niet altijd makkelijk geweest en dat is het nog steeds niet, maar het geeft me een immense voldoening. Kinderen zorgen ervoor dat je anders in het leven staat. Samen met mijn man en kinderen

In "leraar" zit niet voor niets het woordje "raar".  Corona, nooit had ik kunnen denken dat jij mijn leven zo enorm zou beïnvloeden. Je hebt de wereld helemaal overhoop gehaald en ons doen nadenken over wat echt belangrijk is.  Iets eenvoudigs zoals thuisblijven kan nu echt het verschil maken. Daardoor kan je niet alleen je eigen leven maar ook voor dat van anderen redden. Vreemd toch? Maar thuisblijven heeft ook een enorme impact op het basisonderwijs. Kinderen komen niet meer naar school en de juffen blijven ook noodgedwongen 'in hun kot'.  Alles staat op de helling Wat betekent Corona nu voor ons als leerkracht? Heel veel. Alles wat zo vanzelfsprekend was zoals onze klas, onze gewoonten en onze habitat zijn plots verdwenen. Alle hens aan dek om een manier te vinden zodat onze le erlingen de steun krijgen die ze nodig hebben in deze vreemde periode. Volgens kinderpsychiater Peter Adriaenssens uit Mortsel hebben kinderen het voordeel dat hun ontwikke